تأثیر سیستم های خاک ورزی و کود نیتروژن بر عملکرد، اجزای عملکرد و پروتئین دانه گندم

به منظور بررسی تأثیر سیستم های خاک ورزی بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم (triticum aestivum l.) تحت تأثیر سطوح کود نیتروژن، آزمایشی به صورت کرت­های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 93-1392 در مزرعه آموزشی دانشکده کشاورزی دانشگاه زابل (سد سیستان) اجرا شد. سیستم های خاک ورزی در سه سطح شامل بدون خاک ورزی، خاک ورزی حداقل و مرسوم به عنوان عامل اصلی و سطوح کود نیتروژن در چهار سطح شامل صفر، 100، 160 و 220 کیلوگرم در هکتار از منبع اوره به عنوان عامل فرعی بودند. نتایج نشان داد که، بیش ترین عملکرد دانه از سیستم خاک ورزی مرسوم به دست آمد، ولی عملکرد دانه در سیستم های بدون خاک ورزی و خاک ورزی کاهش یافته از لحاظ آماری اختلاف معنی داری نداشت. بیش ترین ارتفاع بوته، شاخص سطح برگ، تعداد پنجه بارور در بوته، تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت و میزان پروتئین دانه به سیستم خاک ورزی مرسوم تعلق داشت. با افزایش سطح نیتروژن از صفر به 220 کیلوگرم در هکتار ارتفاع بوته، شاخص سطح برگ، تعداد پنجه بارور در بوته، تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه، عملکرد دانه و بیولوژیک، شاخص برداشت و درصد پروتئین دانه افزایش معنی داری یافت. برهمکنش سیستم های خاک ورزی و کود نیتروژن بر تعداد پنجه بارور در بوته و شاخص سطح برگ معنی دار شد. بیش ترین تعداد پنجه بارور در بوته و شاخص سطح برگ از خاک ورزی مرسوم و کاربرد 220 کیلوگرم نیتروژن حاصل شد. نتایج نشان داد که، سیستم خاک ورزی مرسوم توأم با سطوح کود نیتروژن بالا برای منطقه آزمایش مناسب تر می باشد.